Στην Ελλάδαθα δικάζαμε την… καμαριέρα! Μάι 19th, 2011 @ 01:30 πμ › Σοφία Φασουλάκη ↓ Skip to comments
Η εικόνα του ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ, Στρος Καν να μεταφέρεται δεμένος πισθάγκωνα, αξύριστος, με το σακάκι του να κρέμεται στον ένα ώμο, ήταν σοκαριστική για όλους τους Ευρωπαίους. Ειδικά για μας τους Έλληνες, όμως, το σοκ διαδέχθηκε το ερώτημα: τι θα γινόταν, άραγε, εάν ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβαινε στη χώρα μας;
Πιθανές απαντήσεις:
1 ον «Δεν θα κουνιόταν φύλλο»
2 ον «Ποιος αστυνομικός θα είχε το θάρρος να συλλάβει έναν άνδρα τόσο ισχυρό όσο ο Ντομινικ Στρος Καν;»
3 ον «Την επόμενη ημέρα θα ήταν σπίτι του».
4 ον «Όλοι θα κυνηγούσαμε την καμαριέρα, θα είχαμε κατασκηνώσει έξω από το σπίτι της, θα αναζητούσαμε την μαμά της, τον μπαμπά της, τους συμμαθητές της». Και ο αντίστοιχος Στρος Καν; «Στο απυρόβλητο; Βεβαίως"!
Και δικαστικά τι θα γινόταν; Το πιθανότερο σενάριο θα είχε ως εξής: Η σύλληψη δεν θα γινόταν ποτέ στο πλαίσιο του αυτοφώρου. Ακόμη και εάν γινόταν, όμως, ποτέ δεν θα βλέπαμε το πρόσωπο του ισχυρού άνδρα, δεν θα είχαμε καν το δικαίωμα να αποκαλύψουμε το όνομά του (σ.σ εκτός εάν η Εισαγγελία έδινε πράσινο φως για τη δημοσιοποίηση του ονόματος του εάν και εφόσον κρινόταν επικίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια, γεγονός μάλλον…αδύνατο)
Στη συνέχεια, η Δικαιοσύνη θα διέτασε προκαταρκτική έρευνα μετά τη μήνυση-καταγγελία της καμαριέρας, η οποία θα διαρκούσε τουλάχιστον δύο μήνες. Εάν υπήρχαν στοιχεία για διάπραξη κακουργηματικών πράξεων, ο εισαγγελέας θα διαβίβαζε το φάκελλο στον ανακριτή για περαιτέρω ανάκριση. Η ανάκριση θα διαρκούσε τουλάχιστον ένα χρόνο. Άλλο τόσο θα περιμέναμε για την έκδοση του βουλεύματος και ένα ακόμη ικανό χρονικό διάστημα για την εκδίκαση της υπόθεσης από το ένα ποινικό δικαστήριο. Όπου θα ζητείτο τουλάχιστον μία αναβολή… Άρα, η δίκη θα ξεκινούσε μετά από 3-4 χρόνια, όταν η υπόθεση θα είχε ξεχαστεί! Τι έγινε στην Αμερική; Μέσα σε τέσσερις μέρες το Δικαστήριο θα αποφασίσει αν πρόκειται να παραπεμφθεί ή όχι σε δίκη!
Είναι αλήθεια ότι το δικαιικό σύστημα απονομής Δικαιοσύνης των ΗΠΑ δεν προσομοιάζει στο δικό μας. Ούτε και σε εκείνα των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών. Δεν βιντεοσκοπούνται οι κατηγορούμενοι με τα χέρια δεμένα για να μην καταδικαστούν ηθικά πριν καλά-καλά γίνει η δίκη τους. Το τεκμήριο της αθωότητας απαγορεύεται να τρωθεί. Εννοείται, βέβαιά, ότι στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες δεν καθυστερεί 3 και 4 χρόνια η έναρξη μιας δίκης, όπως στην Ελλάδα.
Αλήθεια τι προτιμούμε; Η απάντηση αρχικά φαντάζει εύκολη και βγαίνει γρήγορα από τα χείλη. 'Ίσως επειδή εδώ στην Ελλάδα «μπουχτίσαμε» από την ατιμωρησία των ισχυρών. Οι δεύτερες σκέψεις, ωστόσο, είναι πιο συγκρατημένες. Πώς μπορείς να καταδικάσεις έναν άνθρωπο, κραταιό ή μη, χωρίς να τον ακούσεις; Χωρίς, να μαζέψεις όλα τα στοιχεία της υπόθεσης; Χωρίς, ουσιαστικά, να τον δικάσεις; Πώς να τον διαπομπέυσεις; Το ιδεατό, νομίζω, βρίσκεται στη μέση. Δεν εξευτελίζω μία προσωπικότητα εξ'αρχής, αλλά από την άλλη προσπαθώ να απονείμω Δικαιοσύνη έγκαιρα, απαλλαγμένος από οποιοδήποτε φόβο, σκοπιμότητα ή κομματική ταυτότητα.
Δεν δικάζω υπό το βάρος του γεγονότος αλλά όταν θα είμαι έτοιμος (και αυτό πρέπει να γίνει σχετικά γρήγορα) να πω αθώος ή ένοχος, χωρίς καμία αμφιβολία. Έχοντας ως μόνο συνοδοιπόρο μου τον «νόμο και την συνείδησή μου», όπως λένε οι δικαστές……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου